Jarenlang kampte Frank, nu 67, met klachten aan zijn rug en been. "Na een zoveelste hernia-operatie bleek dat ik artrose heb. Slijtage aan de gewrichten. Die operatie verloste me van mijn rugpijn, maar de klachten in mijn been bleven bestaan", vertelt hij. "De fysiotherapeut vertrouwde het niet, hij dacht aan een probleem in mijn heup. De huisarts stuurde me vervolgens door naar de orthopeed. Die zag slijtage aan mijn heup en stelde voor om een heupprothese te nemen."

Conditie en spierkracht

Best even schrikken voor Frank, die relatief jong was voor een heupoperatie. “Maar wat was het alternatief? Doorleven met pijn tot ik ouder zou zijn; dat vond ik geen optie. Je weet ook nooit hoe lang je nog leeft, dus ik ging voor de kunstheup.” Om zich optimaal voor te bereiden, ging Frank aan de slag met een fysiotherapeut. Een betere conditie en meer spierkracht in zijn benen was zijn doel. Oefeningen doen, fietsen: Frank stak veel energie in zijn lichamelijke toestand. “Want bij operaties geldt: goed erin, is goed eruit”, zegt hij.

Revalidatie

De heupoperatie in 2013 verliep voorspoedig. ”Ik zou volgens het beleid van toen 3 dagen in het ziekenhuis moeten blijven, en 5 dagen in een revalidatiekliniek werken aan herstel. Toen ik mocht douchen in het ziekenhuis, gleed de stoel weg doordat de verpleegkundige die niet goed had neergezet. Daardoor moest ik uiteindelijk twee weken in het revalidatiecentrum zijn, en mocht ik voor de zekerheid mijn heup nog niet belasten. Wel mocht ik met een tillift het zwembad in, waar ik oefeningen kon doen om mijn spieren sterker te maken. Dat ik vooraf goed getraind had, heeft zeker in mijn voordeel gewerkt. Ik stond niet op nul toen ik na die twee weken pas actief aan mijn herstel mocht gaan werken.”

Second opinion

Frank herinnert zich van de eerste periode vooral de angst om op zijn nieuwe heup te vertrouwen. “Ik vond het eng om erop te staan, bewoog heel krampachtig. Dat was na de tweede heupoperatie heel anders”, vertelt hij. Want die volgde zeven jaar later, opnieuw door slijtage door artrose. “Mijn eigen ziekenhuis vond een tweede nieuwe heup niet nodig, maar na een second opinion bij een gespecialiseerde kliniek bleek dat na extra onderzoek toch noodzaak. Ik ben blij dat ik mijn gevoel heb gevolgd toen.”

Veel sneller

Dit keer wachtte Frank een vlekkeloos herstel. “Het beleid voor revalideren was sowieso anders toen. Het ging veel sneller. Ik werd in de middag geopereerd en om zeven uur ‘s avonds stond de fysiotherapeut naast mijn bed: ik mocht mijn eerste stappen gaan zetten. Een dag later was ik alweer thuis. Daar kwam eerst een fysiotherapeut twee keer aan huis voor oefeningen, vervolgens liep ik met krukken naar hem toe voor de revalidatie. Dankzij mijn goede voorbereiding was mijn spierkracht weer vlug op peil.”

Geen pijn meer

Wel vond Frank het soms een uitdaging om de oefeningen voor zijn herstel trouw uit te blijven voeren. “Toch heb ik het gedaan, en ik ben heel tevreden over hoe het nu gaat. Ik kan alles weer, zelfs lekker racefietsen. Ik heb geen pijn meer, het is absoluut de investering waard geweest. Dat ik misschien nog een keer nieuwe heupprotheses nodig heb omdat ze versleten zijn, vind ik niet erg. Ik ben daar niet mee bezig. Mijn glas is altijd halfvol, en wie dan leeft wie dan zorgt. Die insteek heeft me altijd geholpen. Optimistisch blijven, maakt alles beter.”